Yaşama tutunmak için en ufak bir sebebim bile kalmadı artık azRaili bekliyorum tıpki bir insanın sevdiğini bekler gibi azRailin qözlerinde hissediyorum kendimi...
Aslında söylediklerimden çok, sakladıklarımda gizliyim.. Siz, en iyisi beni anlamak için konuştuklarımdan çok, sustuklarımı dinleyin...
Bir kaç damla gözyaşı akar gözümden; ama ne yapabilirim ki! benim de ruhum kayıp hayatın içinde. Kalbim kırık, paramparça bir hâlde; ama karanlığın şartı budur, mutlu olmalıyım belki de.
Gölgeler saklanmıştı soyutsal dünyaya. Kehanetler yükseliyordu bağnaz beyin hücrelerinden alev alev.. Tüm yollar, sonsuzluktan teğet geçiyordu. Psikozdaydı tüm ruhlar, yitişler başladı dipsiz kuyularda. Emanet bırakılan kalpler, kinle dolup taştı. Denizler, maviye düşman olup bulanıklığı seçti. Ağrı gibi gelip geçiciydi umutlar. Terk edilmemiş bir tek yalnızlık kaldı. Aksırıklarında ihtiyarların imdat çağrıları yükseldi. Duyular bilinmeyenin soğuk ruhu tarafından esir alındı. Kaybolanlar kaybolmuşlara rastladı ve masal BİTTİ...
Karanlık, şart koşmuş yalnızlığı bana; aynama baktım yine kimse yok. Bir kız var sadece ve birkaç su damlası..
Kötümser bir şekilde bakan yok bana karanlık bakar ama o iyidir aslında çünkü düşünme fırsatı verir insana
